Giovanna dorasta w szczęśliwej inteligenckiej rodzinie w Neapolu. Dziewczynka coraz bardziej zaczyna się interesować swoim pochodzeniem i dalszą rodziną, z którą rodzice nie utrzymują kontaktu. Do tej pory tylko słyszała o istnieniu siostry ojca, Vittorii. Początkowo niechętni pomysłowi odnowienia kontaktu rodzice ulegają Giovannie i dziewczynka spotyka się z ciotką. Prowadzi to do zaskakujących odkryć. Kiedy w miarę dorastania Giovanna coraz bardziej przypomina zrzędliwą krewną, jak twierdzi jej ojciec, inaczej spogląda na siebie i otaczający ją świat. Poszukiwania nowego oblicza, które zastąpi szczęśliwą dziecięcą buzię, toczą się między dwoma spokrewnionymi biegunami Neapolu, które żywią wobec siebie strach i nienawiść: miastem ze wzgórz, które przybrało maskę wytworności, i tym z dołu, kryjącym się za trywialnością i krzykliwością. Giovanna balansuje między jednym i drugim, upada i się podnosi, zdezorientowana, bo tak na dole, jak i na górze nie znajduje ani odpowiedzi, ani ratunku.